Οριστική απόδειξη της παρακμής μιας κοινωνίας πέρα από τα συμπτώματά της είναι και η έλλειψη της δυνατότητας να αναστρέψει την κατάσταση.
Τα παλιά χρόνια, υπήρχε ένας καλλιτεχνικός κόσμος κάποιου αλλου επιπέδου. Ο Στέλιος Καζαντζίδης ήταν για παράδειγμα η μόνιμη συντροφιά των μεταναστών. Τι κι αν τραγουδούσε τον πόνο τους; Φαίνεται τελικά ότι αυτή η συμπαράσταση τους ωφελούσε.
Ο Νίκος Ξυλούρης, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και άλλοι, τραγουδούσαν πρώτη με την ψυχή τους και ύστερα με τη φωνή τους. Για αυτό και έβγαινε τόσο ωραία. Αντιστέκονταν με τον τρόπο τους στα κακώς κείμενα της εποχής.
Προσδοκούσαν την ξαστεριά ενώ παράλληλα παρακινούσαν σε υπομονή κι επιμονή αφού είναι ένα το χεληδόνι και η άνοιξη ακριβή.
Ανέμεναν τον ήλιο της Δικαιοσύνης. Τίμησαν το αξέχαστο γελαστό παιδί.
Σήμερα δεν υπάρχουν τόσο σπουδαίοι ερμηνευτές. Ευτυχώς όμως υπάρχουν συνθέτες (Βλέπε Θεοδωράκης) που μας θυμίζουν το διαφορετικό.
Από τη Ρωμιοσύνη και την ένταση ενός καλλιτέχνη που σιγοτραγουδά μαζί του ένα ολόκληρο στάδιο φτάσαμε στον πάτο που μας οδήγησε ο γαλαζοπράσινος ήλιος που τελικά ανέτειλε ανάθεμα την ώρα , κατάρα τη στιγμή.
Ποιος τραγουδά σήμερα στον ελληνικό λαό; Ποιος τον παρακινεί να αντισταθεί; Ποιος τον ενθαρρύνει να πιστέψει; Ποιος τον εμπνέει σε κάτι διαφορετικό, δύσκολο και ανηφορικό;
Η κατάντια του καλλιτεχνικού κόσμου αντικατοπτρίζεται πλήρως σε μια Τάμτα και μια Πάολα. Για τα τριάκοντα αργύρια πολλά μπορεί να κάνει κανείς. Ακόμη και να βγαίνει φορώντας ένα πουκάμισο, να κυλιέται στην αρένα ενός γεμάτου κέντρου και να χαμουρεύεται με κάποια άλλη. Το επόμενο πρωί που θα ξυπνήσει, θα κάνει όμως παρατήρηση στο παιδί της για κάτι που έκανε λάθος.
Εκεί μας θέλουν. Και σένα, και μένα, και όλους μας. Με τα μάτια βγαλμένα έξω σα λιγούρια αγάμητα να κοιτάμε δυο γκόμενες - τραγουδίστριες, να ηδονίζονται, να ...τραγουδούν πάνω στην πίστα.
Και σίγουρα δεν μας θέλουν με τα αυτιά και μάτια ορθάνοικτα και νου καθαρό ,να πιάσουμε το μήνυμα τραγουδιών που θα έρθουν να μας φωνάξουν μπας και ξυπνήσουμε κάποτε από το λήθαργο και σηκωθούμε απο τον γαμημένο τον καναπέ ...
Αναρτήσεις
