Aγαπητέ Aγιε Βασίλη, πρώτα θέλω να σε σιχτηρίσω για το περσινό
σου δώρο που ήταν μια πρώτη δόση κατάθλιψης και έχω να σου πω
ότι αν φέτος επιχειρήσεις να μπεις απ' την καμινάδα μου θ' ανάψω τζάκι
και θα σε κλάψουν οι τάρανδοι και τα ξωτικά σου.
Kατά τα άλλα, όπως τα ξέρεις. Eτοιμαζόμαστε για γιορτές καπάκι
Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά και θα περάσουμε κα-τα-πλη-κτι-κά όπως κάθε
χρόνο. Tις ημέρες των παραμονών θα επωφεληθούμε από το συνεχές ωράριο
των καταστημάτων για να ξεχυθούμε στα μαγαζιά και να κοιτάμε
τα ό,τι να' ναι αφού δεν μπορούμε να ψωνίσουμε τίποτε.
Βλέπεις , κάτι ο δεύτερη φορά ΕΝΦΙΑ , κάτι οι μειώσεις μισθών ,το κουτσουρεμένο δώρο για όσους τυχερούς το παίρνουν ακόμη , πώς να ψωνίσεις !
Tο βράδυ της παραμονής των Xριστουγέννων, όπως κάθε χρόνο, το φαγητό θα είναι χάλια, γιατί το κρέας της γαλοπούλας είναι σκληρό και άμα κρυώσει γίνεται σαν βατραχοπέδιλο. Και σας είπα φτιάξτε ένα παλιοκοτόπουλο εκεί να τελειώνουμε !
Μετά θα βγούμε έξω για να τιμήσουμε τη γέννηση του Μεσσία που απαξίωσαν οι Εβραίοι, και θα στριμωχτούμε κι εμείς στην Κηφισίας , στην Πατησίων , στην Συγγρού όπου θα πάμε για να δούμε τις φωτεινές επιγραφές των μαγαζιών , τους Γαμάω μπράβους και τις Μις Τσιμπούκι που κάνουν …δημόσιες σχέσεις (πόρτα) στα σκυλάδικα.
Kαι όοολες οι γκόμενες θα φοράνε το «μικρό μαύρο φόρεμα» γιατί έτσι πρέπει, νάναι οοοολες ανάφτρες γιορτάρες μέρες. Kαι όοοολοι εμείς οι άντρες θα καπνίζουμε μια τεράστια γιορτινή πουράκλα του περιπτέρου που θα βρωμάει και θα ζέχνει.
Και θα στέλνουμε το ίδιο ευχετήριο SMS , μια και καλή σε όλη την λίστα των επαφών μας γιατί έχουμε πάθει πια κοινωνικές φοβίες και δεν αντέχουμε να ακούσουμε ευχές από τους ανθρώπους που αγαπάμε. Και επειδή σιχαινόμαστε το ψέμα ντρεπόμαστε να το λέμε. Μπορούμε όμως κάλλιστα να το γράφουμε .. Δεν βοηθάει και η κατάθλιψη βλέπεις.
Ύστερα, αφού χορέψουμε τσιφτετέλια παριστάνωντας τους πολύ ευτυχισμένους και πιούμε ό,τι σκατο-ποτό κυκλοφορεί σε μολότοφ στην αγορά, θα γυρίσουμε στο σπίτι για να ξεράσουμε και να περιμένουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.
Tην παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα ξαναξεχυθούμε στα εμπορικά κέντρα να
ξαναδούμε τα ότι να 'ναι που δεν είδαμε τα Xριστούγεννα και θα
επιστρέψουμε στα σπίτια μας πτώματα για να ετοιμαστούμε άρον - άρον για το …ρεβεγιόν.
Θα καταβροχθίσουμε τον άμπακα με έμφαση στη γέμιση και στη βασιλόπιτα , θα σκάσουμε και μετά θα νυστάζουμε και θα θέλουμε να χωρίσουμε, γιατί φυσικά μόνο οι άλλοι μας φταίνε που τραβιόμαστε στη μέση της νύχτας σαν ηλίθιοι, και στο μεταξύ όλα τα μαγαζιά θα είναι γεμάτα από κόσμο που καλωσορίζει το νέο χρόνο με ξέφρενο ενθουσιασμό, πράγμα το οποίο δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω. Αυτό μου συνέβαινε και πρίν την κατάθλιψη.
Aυτόν τον ηλίθιο στίχο «πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά» πρέπει να τον έχει γράψει ο Φόρεστ Γκαμπ γιατί μόνο αν είσαι Φόρεστ Γκαμπ γιορτάζεις που λιγοστεύει κατά ένα χρόνο η ζωή σου και θα σε φάει το μαύρο χώμα μια ώρα αρχύτερα αφού για αυτό φροντίζουμε όλοι μας.
Άσε που δεν καταλαβαίνω τί είναι αυτό που γιορτάζω παριστάνοντας ότι κανένας αθώος άνθρωπος δεν έχασε την ζωή του , τους αγαπημένους του , την αξιοπρέπεια του , την δουλειά του , τις ελπίδες του. Σαν να μην υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι όπως του πελάγου οι βράχοι , ανεμοδαρμένοι βράχοι , σαν ξερόκλαδα σπασμένα , σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα , σαν εσένα, σαν εμένα...σαν γιοφύρια γκρεμισμένα , πεινασμένοι , κρυωμένοι , κάτω από τα προαναφερθέντα γιοφύρια , τυλιγμένοι με βρώμικες κουβέρτες όπως έκαναν και χτές και προχτές , και όπως θα κάνουν και αύριο.
Όσο για το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν μας , θα το περάσουμε κι αυτό φα-ντα-στι-κά. Τα γαμο- κινητά τηλέφωνα- ρουφιάνοι θα πάρουν κυριολεκτικά φωτιά (έτσι λένε στην τηλεόραση) από τις κλήσεις για ευχές που κανείς δεν πιστεύει.
Copy – paste τα χριστουγεννιάτικα κουλά δηλαδή. Tην άλλη μέρα θα είμαστε κουρέλια, ωστόσο αργά το μεσημέρι θα σύρουμε τα κόκαλά μας μέχρι το πατρικό για να ξαναφάμε με την οικογένεια ό,τι έμεινε απ' το προηγούμενο βράδυ που η μαμά είχε μαγειρέψει για ένα λόχο.
Mετά θα κάνουμε φύλο και φτερό τη χτεσινή βασιλόπιτα για να βρούμε το
φλουρί που δεν θα βρεθεί ποτέ γιατί η θα το έχει καταπιεί ο παππούς με το
πρωινό του ρόφημα η θα το έχει κλέψει ο κακομαθημένος ανηψιός που το βρήκε με τον ανιχνευτή μετάλλων.
Tο απόγευμα θα χτυπήσουμε μια ακόμη κατάθλιψη που δεν είμαστε πια παιδιά και τι μαγικά που ήταν τα Xριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά κάποτε.
Kαι μετά οι γιορτές δεν θα λένε να τελειώσουν γιατί θα έχουμε και τα Φώτα και του Aϊ Γιαννιού και αϊ-σιχτίρι αγαπητέ Αη - Bασίλη, σ' αγαπάω, σ' εκτιμάω, αλλά κοίτα μην τολμήσεις και πλησιάσεις σπίτι μου. Φέτος θέλω μόνο Kαλικάντζαρους. Εξάλλου τους έχω συνηθίσει τα τελευταία χρόνια γύρω μου , πάνω μου , κάτω μου , πίσω μου, μπροστά μου.
Tουλάχιστον εκείνοι αντιμετωπίζουν την τραγωδία των γιορτών «α-να-τρε-πτι-κά», όπως θα έλεγαν και οι άνθρωποι που εργάζονται στην οικογένεια της τηλεόρασης.
Όσοι από αυτούς έμειναν στην οικογένεια της τηλεόρασης έτσι που την πήρε ο διάολος την χρονιά που τελειώνει όπου νάναι. Παρ’όλα αυτά προβάλλουν χαρούμενες εικόνες , φωτισμένα έλατα , κρασιά , κοσμήματα , τοκογλύφους , βαμμένες καρα-πουτανέ τηλεπερσόνες που μιλούν επι ώρες για τα απόλυτα τίποτε την ζωής τους σαν να μην τρέχει τίποτε εξω από το πλατώ. Η ζωή της τηλεοπτικής οικογένειας αρχίζει και τελειώνει μέσα σε αυτό το καταραμένο πλατώ. Και εξω από αυτό η ζωή τελειώνει γρήγορα , μη επώνυμα και αθόρυβα.
Αναρτήσεις
