Καλές γιορτές ! ......

Aγαπητέ Aγιε Βασίλη, πρώτα θέλω να σε σιχτηρίσω για το περσινό σου δώρο που ήταν μια πρώτη δόση κατάθλιψης και έχω να σου πω ότι αν φέτος επιχειρήσεις να μπεις απ' την καμινάδα μου θ' ανάψω τζάκι και θα σε κλάψουν οι τάρανδοι και τα ξωτικά σου. Kατά τα άλλα, όπως τα ξέρεις. Eτοιμαζόμαστε για γιορτές καπάκι Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά και θα περάσουμε κα-τα-πλη-κτι-κά όπως κάθε χρόνο. Tις ημέρες των παραμονών θα επωφεληθούμε από το συνεχές ωράριο των καταστημάτων για να ξεχυθούμε στα μαγαζιά και να κοιτάμε τα ό,τι να' ναι αφού δεν μπορούμε να ψωνίσουμε τίποτε. Βλέπεις , κάτι ο δεύτερη φορά ΕΝΦΙΑ , κάτι οι μειώσεις μισθών ,το κουτσουρεμένο δώρο για όσους τυχερούς το παίρνουν ακόμη , πώς να ψωνίσεις ! Tο βράδυ της παραμονής των Xριστουγέννων, όπως κάθε χρόνο, το φαγητό θα είναι χάλια, γιατί το κρέας της γαλοπούλας είναι σκληρό και άμα κρυώσει γίνεται σαν βατραχοπέδιλο. Και σας είπα φτιάξτε ένα παλιοκοτόπουλο εκεί να τελειώνουμε ! Μετά θα βγούμε έξω για να τιμήσουμε τη γέννηση του Μεσσία που απαξίωσαν οι Εβραίοι, και θα στριμωχτούμε κι εμείς στην Κηφισίας , στην Πατησίων , στην Συγγρού όπου θα πάμε για να δούμε τις φωτεινές επιγραφές των μαγαζιών , τους Γαμάω μπράβους και τις Μις Τσιμπούκι που κάνουν …δημόσιες σχέσεις (πόρτα) στα σκυλάδικα. Kαι όοολες οι γκόμενες θα φοράνε το «μικρό μαύρο φόρεμα» γιατί έτσι πρέπει, νάναι οοοολες ανάφτρες γιορτάρες μέρες. Kαι όοοολοι εμείς οι άντρες θα καπνίζουμε μια τεράστια γιορτινή πουράκλα του περιπτέρου που θα βρωμάει και θα ζέχνει. Και θα στέλνουμε το ίδιο ευχετήριο SMS , μια και καλή σε όλη την λίστα των επαφών μας γιατί έχουμε πάθει πια κοινωνικές φοβίες και δεν αντέχουμε να ακούσουμε ευχές από τους ανθρώπους που αγαπάμε. Και επειδή σιχαινόμαστε το ψέμα ντρεπόμαστε να το λέμε. Μπορούμε όμως κάλλιστα να το γράφουμε .. Δεν βοηθάει και η κατάθλιψη βλέπεις. Ύστερα, αφού χορέψουμε τσιφτετέλια παριστάνωντας τους πολύ ευτυχισμένους και πιούμε ό,τι σκατο-ποτό κυκλοφορεί σε μολότοφ στην αγορά, θα γυρίσουμε στο σπίτι για να ξεράσουμε και να περιμένουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Tην παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα ξαναξεχυθούμε στα εμπορικά κέντρα να ξαναδούμε τα ότι να 'ναι που δεν είδαμε τα Xριστούγεννα και θα επιστρέψουμε στα σπίτια μας πτώματα για να ετοιμαστούμε άρον - άρον για το …ρεβεγιόν. Θα καταβροχθίσουμε τον άμπακα με έμφαση στη γέμιση και στη βασιλόπιτα , θα σκάσουμε και μετά θα νυστάζουμε και θα θέλουμε να χωρίσουμε, γιατί φυσικά μόνο οι άλλοι μας φταίνε που τραβιόμαστε στη μέση της νύχτας σαν ηλίθιοι, και στο μεταξύ όλα τα μαγαζιά θα είναι γεμάτα από κόσμο που καλωσορίζει το νέο χρόνο με ξέφρενο ενθουσιασμό, πράγμα το οποίο δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω. Αυτό μου συνέβαινε και πρίν την κατάθλιψη. Aυτόν τον ηλίθιο στίχο «πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά» πρέπει να τον έχει γράψει ο Φόρεστ Γκαμπ γιατί μόνο αν είσαι Φόρεστ Γκαμπ γιορτάζεις που λιγοστεύει κατά ένα χρόνο η ζωή σου και θα σε φάει το μαύρο χώμα μια ώρα αρχύτερα αφού για αυτό φροντίζουμε όλοι μας. Άσε που δεν καταλαβαίνω τί είναι αυτό που γιορτάζω παριστάνοντας ότι κανένας αθώος άνθρωπος δεν έχασε την ζωή του , τους αγαπημένους του , την αξιοπρέπεια του , την δουλειά του , τις ελπίδες του. Σαν να μην υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι όπως του πελάγου οι βράχοι , ανεμοδαρμένοι βράχοι , σαν ξερόκλαδα σπασμένα , σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα , σαν εσένα, σαν εμένα...σαν γιοφύρια γκρεμισμένα , πεινασμένοι , κρυωμένοι , κάτω από τα προαναφερθέντα γιοφύρια , τυλιγμένοι με βρώμικες κουβέρτες όπως έκαναν και χτές και προχτές , και όπως θα κάνουν και αύριο. Όσο για το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν μας , θα το περάσουμε κι αυτό φα-ντα-στι-κά. Τα γαμο- κινητά τηλέφωνα- ρουφιάνοι θα πάρουν κυριολεκτικά φωτιά (έτσι λένε στην τηλεόραση) από τις κλήσεις για ευχές που κανείς δεν πιστεύει. Copy – paste τα χριστουγεννιάτικα κουλά δηλαδή. Tην άλλη μέρα θα είμαστε κουρέλια, ωστόσο αργά το μεσημέρι θα σύρουμε τα κόκαλά μας μέχρι το πατρικό για να ξαναφάμε με την οικογένεια ό,τι έμεινε απ' το προηγούμενο βράδυ που η μαμά είχε μαγειρέψει για ένα λόχο. Mετά θα κάνουμε φύλο και φτερό τη χτεσινή βασιλόπιτα για να βρούμε το φλουρί που δεν θα βρεθεί ποτέ γιατί η θα το έχει καταπιεί ο παππούς με το πρωινό του ρόφημα η θα το έχει κλέψει ο κακομαθημένος ανηψιός που το βρήκε με τον ανιχνευτή μετάλλων. Tο απόγευμα θα χτυπήσουμε μια ακόμη κατάθλιψη που δεν είμαστε πια παιδιά και τι μαγικά που ήταν τα Xριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά κάποτε. Kαι μετά οι γιορτές δεν θα λένε να τελειώσουν γιατί θα έχουμε και τα Φώτα και του Aϊ Γιαννιού και αϊ-σιχτίρι αγαπητέ Αη - Bασίλη, σ' αγαπάω, σ' εκτιμάω, αλλά κοίτα μην τολμήσεις και πλησιάσεις σπίτι μου. Φέτος θέλω μόνο Kαλικάντζαρους. Εξάλλου τους έχω συνηθίσει τα τελευταία χρόνια γύρω μου , πάνω μου , κάτω μου , πίσω μου, μπροστά μου. Tουλάχιστον εκείνοι αντιμετωπίζουν την τραγωδία των γιορτών «α-να-τρε-πτι-κά», όπως θα έλεγαν και οι άνθρωποι που εργάζονται στην οικογένεια της τηλεόρασης. Όσοι από αυτούς έμειναν στην οικογένεια της τηλεόρασης έτσι που την πήρε ο διάολος την χρονιά που τελειώνει όπου νάναι. Παρ’όλα αυτά προβάλλουν χαρούμενες εικόνες , φωτισμένα έλατα , κρασιά , κοσμήματα , τοκογλύφους , βαμμένες καρα-πουτανέ τηλεπερσόνες που μιλούν επι ώρες για τα απόλυτα τίποτε την ζωής τους σαν να μην τρέχει τίποτε εξω από το πλατώ. Η ζωή της τηλεοπτικής οικογένειας αρχίζει και τελειώνει μέσα σε αυτό το καταραμένο πλατώ. Και εξω από αυτό η ζωή τελειώνει γρήγορα , μη επώνυμα και αθόρυβα.

Περί δήθεν ελευθερίας.

Έχω την εντύπωση πως ζούμε σε μια ανελεύθερη κοινωνία , μέσα σε έναν κόσμο που εξελίσσεται όλο και πιο πολύ σε ελεγχόμενη φυλακή. Μεγάλες αλλαγές έχουν γίνει χωρίς οι κατάδικοι να έχουμε καταλάβει κάτι. Η ελευθερία έχει πεθάνει , όχι αυτή καθεαυτή ως κατάσταση αλλά ως έννοια. Σήμερα η ελευθερία δεν μπορεί να εκφραστεί σε ένα λεξικό γιατί είτε έχει υπεραπλουστευτεί , είτε διαστρεβλωθεί. Έχει χαθεί η ανάγκη του κυνηγητού της , ο πόθος για αυτήν. Όσο η έννοια της ελευθερίας ήταν ζωντανή μπορούσε να ταξιδεύει και να διαδίδεται μέσα στους αιώνες διασφαλίζοντας την επιβίωση ενός οράματος : Του αδύνατου. Η αναζήτηση του αδύνατου είναι η μεγαλύτερη δύναμη της ανθρωπότητας. Κάποτε υπήρχε η αναζήτηση της ελευθερίας του λόγου. Σήμερα έχουμε την ελευθερία του σχολιασμού επί παντός επιστητού και νομίζουμε ότι έχουμε ελευθερία του λόγου. Ελευθερία δεν σημαίνει να λέμε ότι θέλουμε (κάτι που ανέκαθεν κάνουμε έτσι κι’αλιώς). Ελευθερία του λόγου είναι ο λόγος της ελευθερίας. Το να μιλάμε δηλαδή για την αληθινή ελευθερία. Να διαδίδουμε το προσωπικό η συλλογικό όραμα. Η ελευθερία του σχολιασμού δημιουργεί ένα τιτάνιο θόρυβο που επικαλύπτει κάθε λόγο ελευθερίας και κατά συνέπεια την ίδια την ελευθερία. Άλλο σημαντικό παράδειγμα είναι η δήθεν ελευθερία της επιλογής. Έχουμε την ελευθερία να επιλέγουμε στα πλαίσια της ελευθερίας της καταναλωτικής επιλογής. Έχω την ελευθερία να πάρω τηλεόραση όποιας διάστασης θέλω. Υπάρχουν από 21 έως και 80 ίντσες. Είμαι ελεύθερος να επιλέξω όποιο θέλω. Είμαι ελεύθερος να θέλω ότι θέλω , αρκεί αυτό που θέλω να είναι αυτό που πρέπει να θέλω. Οι τάσεις διαμαρτυρίας προς το σύστημα του ανήσυχου μέρους των πληθυσμών της εποχής που διανύουμε , δεν είναι πια εναντίον του συστήματος αλλά είναι διαμαρτυρίες ότι το σύστημα δεν δουλεύει καλά. Δεν είναι πια αντισυστημικές τάσεις , απλά θέλουν το σύστημα να δουλεύει καλά. Σχεδόν κανείς δεν φαίνεται να καταλαβαίνει ότι αληθινές επαναστάσεις δεν υπάρχουν πια , όχι γιατί παρήκμασαν οι ιδεολογίες , αλλά γιατί εδώ και πολύ καιρό στην εξουσία του κόσμου βρίσκονται οι …επαναστάτες.

COMET SV1EDP ΜΑΤΙΑΤΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Κάτι δεν πάει καθόλου , μα καθόλου καλά , τον τελευταίο καιρό. Χάνω συνεχώς φίλους μου με τον ένα η τον άλλο τρόπο. Σε αποχαιρετώ φίλε Γιώργο COMET , η Kομήτη όπως σε λέγαμε στα μεσαία , η SV1EDP μέσα στις ραδιοερασιτεχνικές μπάντες. Είναι η πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια που μου χάλασες το κέφι , ρε φιλαράκι... Θα σε θυμάμαι για το ιδαίτερο χιούμορ σου , την πραότητα σου , το πονηρό σου χαμόγελο και τις φοβερές αναλογικές σου κατασκευές. Μιλάμε για πολάάά Watts. Συλλυπούμαι βαθύτατα την οικογένεια σου...

ΑΣΤΕΓΟΣ...

Έχω την όψη ανθρώπου και την καρδιά ενός σκύλου. Η μπορεί και το αντίθετο. Δεν ξέρω… Φαίνεται πως είμαι εγκαταλελειμμένο σκυλί , πεινασμένο που η γειτονιά το ξέρει και το αποδιώχνει. Γι’αυτό τους ανθρώπους στα χέρια κοιτάζω. Μέρα και νύχτα ο καιρός μέσα μου αλλάζει, η ψυχή μου ντύνεται , γδύνεται , βρέχεται , υποφέρει. Αν προσέξεις , η ματιά μου είναι σκυλίσια. Κατεβαίνει ένα υγρό παράπονο από τα μάτια μου γιατί λείπει ο κύριος μου. Κόσμος πολύς , ευλογημένος , με τα καλά του ντυμένος με απομακρύνει. Έτσι κυλά η ζωή μου περιμένοντας από γωνιά σε γωνιά , από όνειρο σε όνειρο. Δεν έχω δύναμη άλλη από την δύναμη να περιμένω. Όμως μια μέρα της γειτονιάς τα παιδιά στην ουρά μου δέσαν τον τενεκέ των σκουπιδιών. Λεν μου μοιάζει. Μέσα και εξω. Έτρεξα αγκομαχώντας ώσπου κρύφτηκα κάτω από τον τσίγκο που η βροχή τον χτυπούσε. Άκουγα επάνω του τα βήματα της. Σαν να κοιμόμουν , σαν να ονειρευόμουν , εγώ το παρατημένο σκυλί , μου ήρθε να κλάψω. Όχι βέβαια για μένα που από εκεί θα με έδιωχναν πάλι. Αλλά γιατί δεν θα άκουγα τα βήματα της βροχής που με έκαναν να ελπίζω πως ο κύριος μου έρχεται.