ΑΣΤΕΓΟΣ...

Έχω την όψη ανθρώπου και την καρδιά ενός σκύλου. Η μπορεί και το αντίθετο. Δεν ξέρω… Φαίνεται πως είμαι εγκαταλελειμμένο σκυλί , πεινασμένο που η γειτονιά το ξέρει και το αποδιώχνει. Γι’αυτό τους ανθρώπους στα χέρια κοιτάζω. Μέρα και νύχτα ο καιρός μέσα μου αλλάζει, η ψυχή μου ντύνεται , γδύνεται , βρέχεται , υποφέρει. Αν προσέξεις , η ματιά μου είναι σκυλίσια. Κατεβαίνει ένα υγρό παράπονο από τα μάτια μου γιατί λείπει ο κύριος μου. Κόσμος πολύς , ευλογημένος , με τα καλά του ντυμένος με απομακρύνει. Έτσι κυλά η ζωή μου περιμένοντας από γωνιά σε γωνιά , από όνειρο σε όνειρο. Δεν έχω δύναμη άλλη από την δύναμη να περιμένω. Όμως μια μέρα της γειτονιάς τα παιδιά στην ουρά μου δέσαν τον τενεκέ των σκουπιδιών. Λεν μου μοιάζει. Μέσα και εξω. Έτρεξα αγκομαχώντας ώσπου κρύφτηκα κάτω από τον τσίγκο που η βροχή τον χτυπούσε. Άκουγα επάνω του τα βήματα της. Σαν να κοιμόμουν , σαν να ονειρευόμουν , εγώ το παρατημένο σκυλί , μου ήρθε να κλάψω. Όχι βέβαια για μένα που από εκεί θα με έδιωχναν πάλι. Αλλά γιατί δεν θα άκουγα τα βήματα της βροχής που με έκαναν να ελπίζω πως ο κύριος μου έρχεται.